… Ταξιδεύουμε για το Εσπιριτο Σάντος.. Οι εικόνες στον δρόμο μοναδικές, το τοπίο με συνεχόμενες εναλλαγές – θα το περιέγραφα ως μία ζούγκλα που αγκαλιάζει ένα βουνό με διάσπαρτα, σαν τα Μετέωρα βράχια.
Στον τόπο αυτό έχει χαριστεί άπλετη ομορφιά! Βουνά άλλοτε γυμνά και λεία. Άλλοτε περιστοιχισμένα από καταπράσινα κάθε λογής φυτά. Ρεματιές, ποτάμια, καταρράκτες και χρωματιστά χωριά. Ενδιάμεσα οι κάθετες σχεδόν πλαγιές φιλοξενούσαν τις φυτείες του καφέ. Σχεδόν κάθε μέρα αναρωτιόμουν εάν η μοναδικότητα του τοπίου είναι και αυτή που πιθανότατα ευθύνεται για την υπέροχη γεύση που έχει ο καφές στα μέρη αυτά.
Τα χωριά μου θυμίζουν το δικό μου χωριό! Παντού αγρότες να δουλεύουν την γη, παιδιά να κάνουν ποδήλατο και να παίζουν μπάλα δίπλα ακριβώς στον δρόμο. Η πρώτη μέρα κύλησε στον δρόμο σε ένα ατελείωτο ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και η φύση να οργιάζει σε κάθε στροφή. Επισκεφτήκαμε φάρμες στα βουνά, ήπιαμε φρέσκο καφέ, φάγαμε και σιγά σιγά πήραμε τον δρόμο για την επόμενη φάρμα της Coffee Island. Εκεί μας περίμεναν ακόμη περισσότερες εκπλήξεις και κυρίως εμένα..
Φτάνοντας, λοιπόν στη φάρμα, ξεκίνησε ένας μεγάλος κύκλος από αγκαλιές. Έτσι ζεστά μας υποδέχτηκαν οι συνεργάτες της Coffee Island και συνέχισε να κυλά μια από τις πιό όμορφες βραδιές στην ζωή μου. Η κατσάτσα διέλυσε οποιαδήποτε αμηχανία και ξαφνικά βρεθήκαμε μια μεγάλη παρέα από Έλληνες, Βραζιλιάνους, Αμερικάνους, Ινδούς και Γιαπωνέζους να μοιραζόμαστε το ίδιο τραπέζι, καθώς επίσης και την ιστορία μας με τον καφέ που μας άλλωστε και στο ίδιο τραπέζι.
Ξαφνικά βλέπω διάσπαρτες πολλές φωτογραφίες του Σεμπαστιάο Σαλγάντο – ακόμα και προσωπικές του στιγμές! Ο Σαλγάντο είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή φωτογράφους ενώ το έργο του αποτελεί έμπνευση για οποιονδήποτε έχει ποτέ δει την πραγματικότητα όπως εκείνος. Φωτογραφίες του έχουμε όλοι δει ακόμα και αν δεν το γνωρίζουμε. Για εμένα πάντα υπήρξε αντικείμενο μελέτης. Οι ιδιοκτήτες της φάρμας, μας αφηγήθηκαν την ιστορία που τους ενώνει καθώς επίσης και την φιλία που τους δένει. Μου υποσχέθηκαν ότι το επόμενο πρωί θα πάμε στο σημείο που του αρέσει να φωτογραφίζει μιας και η φάρμα τους ήταν αυτή που επέλεξε για να μείνει και να φωτογραφίσει την ιστορία του καφέ περίπου 20 χρόνια πριν. Από τότε επισκέπτεται συχνά την φάρμα και συνεχίζει να φωτογραφίζει. Μία σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου, πόσες όμορφες εκπλήξεις μπορεί να μου επιφυλάσσει, άραγε, αυτό το ταξίδι?
Τελικά, μετά από μπόλικες ώρες αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο μιας και είχα απίστευτη αγωνία να δω που βρίσκομαι. Το άρωμα του καφέ με ξύπνησε νωρίς (κατά τις πέντε). Ετοιμάστηκα γρήγορα.. σχεδόν τρέχοντας. Δεν ήθελα να ξυπνήσω κανέναν τόσο νωρίς, ήπια μερικές γεμάτες γουλιές καφέ σιωπηλά και βγήκα βιαστικά έξω. Ήθελα να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες και άρωμα καφέ! Τα πουλιά είχαν και αυτά ξυπνήσει νωρίς και έδιναν μια μαγική και εξωτική νότα στο πρωινό. Εκείνο το πρωινό είχε ομίχλη. Τα τροπικά φυτά έμπλεκαν με τα καφεόδεντρα και πανέμορφα μονοπάτια σκαρφάλωναν μέχρι την κορυφή του βουνού.
Τα κεράσια του καφέ άστραφταν κατακόκκινα στο πρωινό φως. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες και μετά απλά κάθισα μόνος μου να χορτάσω όσο μπορώ την εικόνα που θα με ακολουθούσε για τις επόμενες μέρες. Η μέρα κύλησε γρήγορα πάλι με πολύ καφέ και όμορφες αναμνήσεις. Ήταν αναμνήσεις από την στιγμή ακριβώς που τις ζούσα.. Ήξερα πως ότι και να γίνει, θα είναι πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου.
Έτσι γεμάτος από εικόνες και γεύσεις ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Σκεφτόμουν πως κάποια πράγματα δεν θα είναι ίδια μετά από αυτό το ταξίδι. Το κυριότερο είναι πως ο καφές θα έχει πλέον διαφορετική γεύση μετά από αυτό..
Στο ταξίδι μου έκανε παρέα η μουσική του antonio carlos jobim, ενός βραζιλιάνου μουσικού που πάντα λάτρευα αλλά πλέον καταλάβαινα!
Ξεκίνησα να γράφω στο αεροπλάνο γιατί δεν ήθελα να χάσω την στιγμή ή το μομέντουμ όπως λένε. Κράτησα κάποιες σημειώσεις και αποφάσισα να τις δω πάλι σε λίγες μέρες. Καμιά φορά ο ενθουσιασμός σε οδηγεί σε υπερβολές οπότε ήθελα να δω την επίδραση του χρόνου πάνω στις σκέψεις μου.
Τελικά τίποτα δεν άλλαξε.. το κείμενο είναι περίπου όπως το είχα αρχικά σκεφτεί.
*Ο Νίκος (αριστερά) είναι Διευθυντής Παραγωγής της Coffee Island. Εγώ (δεξιά) επέλεξα να μοιραστώ την τελευταία φωτογραφία που τράβηξα στην φάρμα της Coffee Island.
ΥΓ: Φτάνοντας στην Αθήνα αναζήτησα το πιο κοντινό Coffee Island. Ήθελα να δω την επίδραση του ταξιδιού στον επόμενο καφέ που θα απολάμβανα. Λοιπόν, η απόλαυση ήταν όπως και παλιά, όταν ήπια καφέ για πρώτη φορά κρυφά από τον πατέρα μου.. Αγνή, γευστική και μοναδική..
Πάνος
