Πετάω στα σύννεφα.
Η καλή μέρα από την πρωινή πτήση φαίνεται. Δίπλα μου στο αεροπλάνο μια Βραζιλιάνα, προάγγελος όσων θα ζήσω στο ταξίδι μου στη Βραζιλία. Κάμποση τρέλα, μιλάει γελαστά ένα χαρμάνι αγγλικών με βραζιλιάνικη προφορά και πολύς καφές. Γιατί η οικογένειά της έχει φάρμες καφέ στο Minas Gerais. Εγώ τη θεώρησα τρελή για τον καφέ, σαν κι εμάς.
Και τη συμπάθησα. Τρέλα και καφές. Καλός Οιωνός.
Στο δρόμο για την “προίκα” μας…
Ο Leandro, ο οδηγός μας, δεν ξέρει λέξη Αγγλικά, εγώ δεν ξέρω Πορτογαλικά. Στο αυτοκίνητο βραζιλιάνικη μουσική που σε ξυπνάει, ανακατεμένη με πολιτικές ομιλίες λόγω προεκλογικής περιόδου. Φτωχογειτονιές και ουρανοξύστες, μικρά και μεγάλα χωριά. Στο δρόμο για Pedregulho, πράσινα τοπία και ξαφνικά μια φαβέλα. Βραζιλία. Μια τρελή χώρα που από τις πρώτες εικόνες φαίνεται ότι θα με κρατήσει ξύπνιο παρά την αϋπνία και το jet lag. Ο καφές στο δρόμο απαίσιος, ευτυχώς έχουμε φέρει προμήθειες. Τρέλα και καφές μαζί.
Chapadão. Αν και έφτασα, το ταξίδι συνεχίζεται.
Ο χώρος φιλοξενίας σε ταξιδεύει. Είναι ένας πανέμορφος ξενώνας, με ζώα να περιφέρονται σχεδόν παντού, εστιατόριο, εκκλησάκι και φυσικά…καφέ! Δεν τον βλέπεις αλλά τον νιώθεις. Ο χώρος «μυρίζει» καφέ. Ή μήπως η χώρα;
Η εξήγηση βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός που κάποτε συγκέντρωνε όλες τις ποσότητες καφέ της περιοχής, που μεταφέρονταν στο λιμάνι του Santos για εξαγωγή. Τώρα μετατρέπεται σε μουσείο. Του καφέ φυσικά! Δίπλα, ένα περίεργο εκκλησάκι, που κάτι μου θυμίζει. Είναι του Oscar Niemeyer, αγαπημένου μου αρχιτέκτονα… και είμαι δίπλα του! Αργότερα θα μάθω πως ο ίδιος αρχιτέκτονας έχει σχεδιάσει και το σπίτι του εμπνευστή της φάρμας, μέσα στη φάρμα.
Φτάνω στο σπιτάκι μου και σκέφτομαι πόσο ξεχωριστό είναι αυτό το μέρος. Στην είσοδο βρίσκω ένα περίεργο εξωτικό πουλί. Με κοιτάζει απορημένο. Το κοιτάζω κι εγώ. Είναι παρδαλό και χαρούμενο, προσπαθεί να βρει τρόπο να βγει και χτυπάει στα παράθυρα. Έκανα λίγη παρέα με τον παρδαλό εισβολέα.
Μετά, φαγητό και συζήτηση. Με ανθρώπους, όχι με το πτηνό. Είπαμε, έχω τρέλα για τον καφέ. Όχι σκέτη.
Αφεντικό, εμείς πάμε για καφέ.
Όλα θύμιζαν διακοπές μέχρι που έφτασα στην “προίκα” της Coffee Island, την προίκα μας στη Βραζιλία! Εκεί πήγαμε για καφέ. Δηλαδή στη δουλειά. Για εμάς στην Coffee Island και για τους Βραζιλιάνους συνεργάτες μας, το «πάμε για καφέ» σημαίνει το αντίθετο από το συνηθισμένο. Σημαίνει δουλειά. Πολλή δουλειά όμως! Σημειώστε. Συνάντηση με τον CEO, καταγραφή των πειραματικών ποικιλιών, επεξεργασία, milling, κατηγοριοποίηση, συσκευασία, ενημέρωση για το οικολογικό σύστημα άρδευσης, sustainability, sampling, roasting, cupping.
Η μέρα τελείωσε. Και τότε μόνο, πρόσεξα σε περίοπτη θέση στον τοίχο ένα ρητό του Αριστοτέλη. Ναι. Αρχαία Ελληνικά σε μια φάρμα καφέ στη Βραζιλία. Τρελό; Όχι πολύ. Θυμάμαι το θρυλικό 10άρι, τον Socrates της εθνικής Βραζιλίας!
Οι Βραζιλιάνοι αγαπούν τους Αρχαίους Έλληνες. Και τη μπάλα. Τώρα που το σκέφτομαι, Αριστοτέλη είδα, γήπεδα είδα, αλλά να παίζουν μπάλα δεν είδα.
Σκόπευα να ρωτήσω για τη μπάλα τον CEO κατά τη διάρκεια του βραδινού φαγητού. Αλλά αρχίσαμε με συζήτηση για τις εταιρείες μας, για τη συνεργασία μας, για το πώς επενδύουμε στο R&D και ύστερα…ήρθαν οι caipirinhas. 41 ώρες όρθιος, jet lag και caipirinha. Κούραση – Μπάλα, 1-0. Δεν ρώτησα τίποτα και πήγα για ύπνο.
Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε. Πούπουλα.
Το πρωί ξημέρωσε με λίγη τρέλα πριν από τον καφέ. Με ξύπνησαν οι πολύχρωμοι παπαγάλοι και τα παρδαλά πουλιά που ήρθαν στο παράθυρό μου.
Χαιρέτησα τα φτερωτά εξωτικά ξυπνητήρια και πήγα για καφέ. Πρώτα για καφέ και πρωινό με την ομάδα στο Chapadão και μετά για καφέ… δηλαδή δουλειά στη fazenda. Προετοιμασία των κόκκων, συλλογή δειγμάτων από τα καφεόδεντρα, cupping. Την παράσταση έκλεψαν οι πειραματικές καλλιέργειες, όπως η limao. Είναι καφεόδεντρα με φύλλα σαν της λεμονιάς (αλλά μικρά) και οι κόκκοι έχουν γεύση λεμονιού και καφέ! Η ημέρα συνεχίστηκε έτσι κυρίως στο εργαστήριο. Roasting – Cupping, Roasting – Cupping, Roasting – Cupping, Roasting – Cupping. Έτσι μας πήρε η νύχτα. Και ύστερα ήρθαν οι Caipirinhas!
Caipirinhas, βραζιλιάνικοι μεζέδες, καλή παρέα και συζήτηση για τον καφέ. Ήταν μια τέλεια βραδιά μέχρι που…έπιασε φωτιά το χωριό! Φωτιά! Φωτιά! Έτρεχε ο Έλληνας γύρω-γύρω φωνάζοντας και οι Βραζιλιάνοι κοιτούσαν απορημένοι. Έτσι καίμε εδώ τα ζαχαροκάλαμα, μην τρελαίνεσαι. Με είπαν και τρελό δηλαδή.
Μετά μια έκπληξη. Cupping caipirinhas! 20 διαφορετικά είδη και σε αντίθεση με τον καφέ, εδώ πρέπει να καταπίνεις. Όταν πήγα για ύπνο, νόμιζα πως είμαι και εγώ παπαγάλος.
Bye bye παπαγάλοι, Hello Sao Paolo
Εγερτήριο. Αποχαιρέτησα τους παρδαλούς φτερωτούς φίλους μου στο παράθυρο, γιατί φεύγουμε για Σαββατοκύριακο στο Sao Paolo!
Είμαι VIP! Κάνω ξενάγηση στο Sao Paolo με θωρακισμένο αυτοκίνητο! Το Sao Paolo, όπως μου εξήγησαν, έχει τα πάντα εκτός από ασφάλεια. Φαβέλες, φτώχεια και ακριβές συνοικίες, μεγάλα εμπορικά κέντρα, μικρά μαγαζάκια που τα ξετρυπώνουν μόνο οι ντόπιοι. Μια τεράστια πόλη, γεμάτη αντιθέσεις. Βλέποντας, ακούγοντας και μυρίζοντας και αφού δοκίμασα αμέτρητα περίεργα φρούτα στη δημοτική αγορά, βρέθηκα στην περιοχή Vila Madalena. Οι Βραζιλιάνοι μας μοιάζουν! Μπαράκια, κόσμος, live μουσικές, χρώματα, κόσμος που χορεύει στο δρόμο. Τζάμπα Samba!
Μ’ αρέσουν οι Δευτέρες!
Γίνεται; Μήπως φταίει η τρέλα της Βραζιλίας; Κι όμως γίνεται. Και δεν είναι τρέλα. Όταν καταφέρω να γράψω τη συνέχεια του ταξιδιού θα το αποδείξω!
Panagiotis Konstantinopoulos
Network Operation Director
R & D Director
